به دل با درد هجرانم نتابی

چو بازآیی مرا دشوار یابی

ز بختی تیره چون شوریده آبی

به بختی نامور چون آفتابی

هر آنگاهی که دل از من بتابی

چو بازآیی مرا دوشوار یابی

دل از کینه به سوی مهر تابی

مرا جویی به صد دست و نیابی

تو مخموری و از می سر بتابی

هر آن گاهی که بوی می بیابی

به دل هر دم همی کردی خطابی

به سوز جان همی کردی عتابی

نگر تا روی را از من نتابی

که تا آیی مرا زنده نیابی

اگر نه زود نزد من شتابی

چو بازآیی مرا زنده نیابی

الهی دل بلا بی دل بلا بی

گنه چشمان کره دل مبتلا بی

اگر چشمان نکردی دیده بانی

چه داند دل که خوبان در کجابی

غم عالم نصیب جان ما بی

بدور ما فراغت کیمیا بی

رسد آخر بدرمان درد هرکس

دل ما بی که دردش بیدوا بی

وای آن روزی که قاضی مان خدا بی

به میزان و صراطم ماجرا بی

بنوبت میروند پیر و جوانان

وای آنساعت که نوبت زان ما بی

صفاهونم صفاهونم چه جا بی

که هر یاری گرفتم بی‌وفا بی

بشم یکسر بتازم تا به شیراز

که در هر منزلی صد آشنا بی

سرخس از جور بی‌آبی و آبی

دریغا روی دارد در خرابی

ز بی‌آبی خلاصش دادی اما

خداوندا خلاصش ده ز آبی

فشاند از دیده باران سحابی

که طالع شد قمر در برج آبی

اگر من خوردمی زان چشمه آبی

نبایستی ز دل کردن کبابی

روان گشته به نقلان کبابی

گَهی کبک دری گه مرغ آبی

روان شد هر مهی چون آفتابی

پدید آمد ز هر کبکی عقابی

ز عکس آن چنان روشن جنابی

خراسان را درافزود آفتابی

چه فرمایی دلی با این خرابی

کنم با اژدها‌یی هم‌نقابی

چو یوسف زین ترنج ار سر نتابی

چو نارنج از زلیخا زخم یابی