کنون سر همه التفات ها آن است

که یک دو سال دهی رخصت صفاهانم

گشاده روی کنی همچو گل وداع مرا

شکسته دل نکنی پیش عندلیبانم

نصیب شعله جواله باد خرمن من

اگر به محض رسیدن عنان نگردانم

جوانی ام به جفا رفت و موسم پیری ست

من از بهار چه دیدم، که از خزان بینم

شب نهال قامتش را دلگشا می خواستیم

برگ ریزانی ازان بند قبا می خواستیم

بیا بیا بسرم تا بپات جان بدهم

جمال خود بنما تا ز خویشتن بروم

بخار زار فراق تو راه گم کردم

بیا بگلشن وصل ابد نمای رهم

بیا بیا که ز عمرم نماند جز نفسی

[...]

کسی که گوش کند ناله‏‌ام در این غم کو؟

خموش که اهل دلی در جهان نمی‏‌بینم

ز بس حدیث شما فیض گفت نزدیکست

که غیر حرف شما نشنود کس از سخنم‏

کسی که گوش کند ناله‏‌ام در این غم کو؟

خموش که اهل دلی در جهان نمی‏‌بینم

ز بس حدیث شما فیض گفت نزدیکست

که غیر حرف شما نشنود کس از سخنم‏

جمال شاهد رحمت فزاید از گنهم

که خال چهرة عفوست نامة سهیم

به نقد هستی من سکّه فنا زده‌اند

به ملک فقر کنون عمرهاست پادشهم

سرم به گنبد گردون فرو نمی‌آید

[...]

خیال ساغر چشم تو کرده مدهوشم

نگاه ناز به دوش برده از هوشم

اسیر عشق توام لب به ناله نگشایم

چو غنچه در بغلم آتش است و خاموشم

به روی کار خود از گریه می دهم آبی

[...]

به هر زمین که خبر گیری از سواد عدم

فتاده نامهٔ ما سر به مُهر نقش قدم

ز اهل دل به جز آثار انس هیچ مخواه

رمیده‌گیر رمیدن ز آهوان حرم

به خوان عهد و وفا خلق خاک می‌لیسند

[...]

نه نام به من گذاشت عشقت نه نشان

من عشق ترا چنین نمی‌دانستم

مرا خلاصهٔ عمر آن دم است کاندر وی

به یاد روی تو عالم شود فراموشم

ز مرده کودکِ بیدل چنان نمی‌ترسد

که من ز دیدن این زندگان هراسانم

گدای میکده‌ام لیک وقت مستی بین

که ناز بر فلک و حکم بر ستاره کنم

چگونه سر ز خجالت برآورم برِ دوست

که خدمتی به سزا برنیامد از دستم

اگر ز مردم هشیاری ای نصیحت گو

سخن به خاک میفکن چرا که من مستم

چنین که در دل من داغِ زلف سرکشِ تست

بنفشه زار شود تربتم چو درگذرم

به هر نظر بتِ من جلوه می‌کند لیکن

کس این کرشمه نبیند که من همی نگرم