دلی که سغبهٔ این زال عشوه گر باشد

به جان ز بوالعجبیهاش صد خطر باشد

درین زمانه نیابند محرمی چون شب

که همچو صبح به آخر نه پرده در باشد

به نور باصره غره مشو که مرد صفا

به روشنایی دل ره به عالم ان برد

مرا خلاصهٔ عمر آن دم است کاندر وی

به یاد روی تو عالم شود فراموشم

من ندانم که سرشکم ز چه یاقوتی شد

لیک دانم لب چون لعل بدخشان دیدم

هرکه را خلق ازو دامن صحبت برچید

به تو نزدیکتر از گوی گریبان دیدم

در راه غم تو چند پویم آخر

رخساره به اشک چند شویم آخر

گر پرسندم کز پی چندین تک و پوی

از یار چه یافتی چه گویم آخر

در جستن راز فلک دایره وار

بسیار بگشتیم به سر چون پرگار

در کار شکست این تنِ چون سوزن

دردا که نیافتیم سر رشتهٔ کار