پس از شکستن کشتی که دل به مرگ بداد

ز لطف ایزدی اندر جزیره‌ای افتاد

نمود فضه بر زینب این چنین بنیاد

که ای غمینه غم تازه‌ات مبارک باد

به دشت کرببلا از جفای ابن زیاد

به نزد آب حسین تو تشنه لب جا نداد

مرا به گوشه زندان همین نه ماوا داد

به کوفه حکم به قتلم نمود ابن زیاد

بده به وی تو دمی مهلت ای ستم بنیاد

که مانده در ره او چشم سید سجاد

شهید گشته و بی‌دست کز تنش ز عناد

دو دست در لب شط از برای آب افتاد

علی اکبر غمناک و قاسم داماد

کفن به گردن و سرها بدست با فریاد

ز رستگار و خطا پوی و بنده و آزاد

تمام را طمع مغفرت رود از یاد

جناب موسی عمران به تهنیت بگشاد

لب مبارک خود از پی مبارک باد

ولی به ماریه از لشکر عبید زیاد

کسی به سبط نبی مهلت نماز نداد

اگر به کرببلا گشته قاسم داماد

عروس را بده از جای من مبارک باد

ازآن به بعد دگر آن درخت میوه نداد

در شکفتی اصلاً به روی کس نگشاد

سلام کرد و دو دست ادب به سینه نهاد

ز روی شاهد مقصود خویش پرده گشاد

بداد فدیه و بنمود اسیر خود آزاد

به سوی مکه روان گشت خرم و دلشاد

نگشت خالد اگر از مراد خود دلشاد

رسید نسل مرادی ز فعل خود به مراد

در آن زمان که سر نعش آن شهد عناد

رسید با غل و زنجیر سید سجاد

بنقد حال شدم خاک هر چه بادا باد

مگر بکوی تو روزیم در رساند باد

دگر ز عشق تو فریاد و ناله می نکنم

که خاک را نسزد هیچ ناله و فریاد

شویم خاک و شود سنگ خاک ما و هنوز

[...]

جهان و هر چه درو هست پیش مردم راد

بود بساط سلیمان که هست در کف باد

جم و قباد توئی باش خاک اهل نظر

که خاک اهل نظر افسر جمست و قباد

شدست دانش و دادای ملک تو آب و گلی

[...]

عمید سلطنه سردار امجد آنکه ندید

دو چشم گیتی چون او یکی سپهبد راد

دو چیز بنده فرمان اوست خامه و تیغ

دو چیز زنده بگفتار اوست دانش و داد

از آن دو چیز شود پایه هنر ستوار

[...]

به مردم این همه بیداد شد ز مرکز داد

زدیم تیشه بر این ریشه هرچه بادا باد

ازین اساس غلط این بنای پایه بر آب

نتیجه نیست به تعمیر این خراب‌آباد

همیشه مالکِ این مُلک ملّت است که داد

[...]