علی اکبر غمناک و قاسم داماد

کفن به گردن و سرها بدست با فریاد

ز رستگار و خطا پوی و بنده و آزاد

تمام را طمع مغفرت رود از یاد

جناب موسی عمران به تهنیت بگشاد

لب مبارک خود از پی مبارک باد

ولی به ماریه از لشکر عبید زیاد

کسی به سبط نبی مهلت نماز نداد

اگر به کرببلا گشته قاسم داماد

عروس را بده از جای من مبارک باد

ازآن به بعد دگر آن درخت میوه نداد

در شکفتی اصلاً به روی کس نگشاد

سلام کرد و دو دست ادب به سینه نهاد

ز روی شاهد مقصود خویش پرده گشاد

بداد فدیه و بنمود اسیر خود آزاد

به سوی مکه روان گشت خرم و دلشاد

نگشت خالد اگر از مراد خود دلشاد

رسید نسل مرادی ز فعل خود به مراد

در آن زمان که سر نعش آن شهد عناد

رسید با غل و زنجیر سید سجاد

بنقد حال شدم خاک هر چه بادا باد

مگر بکوی تو روزیم در رساند باد

دگر ز عشق تو فریاد و ناله می نکنم

که خاک را نسزد هیچ ناله و فریاد

شویم خاک و شود سنگ خاک ما و هنوز

[...]

جهان و هر چه درو هست پیش مردم راد

بود بساط سلیمان که هست در کف باد

جم و قباد توئی باش خاک اهل نظر

که خاک اهل نظر افسر جمست و قباد

شدست دانش و دادای ملک تو آب و گلی

[...]

عمید سلطنه سردار امجد آنکه ندید

دو چشم گیتی چون او یکی سپهبد راد

دو چیز بنده فرمان اوست خامه و تیغ

دو چیز زنده بگفتار اوست دانش و داد

از آن دو چیز شود پایه هنر ستوار

[...]

بمردم این همه بیداد شد ز مرکز داد

زدیم تیشه بر این ریشه هرچه بادا باد

ازین اساس غلط این بنای پایه بر آب

نتیجه نیست به تعمیر این خراب آباد

همیشه مالک این ملک ملت است که داد

[...]

ز ری سوی همدان رخت بست و بار گشاد

یگانه راد تقی زاده بزرگ نهاد

زبان شدم ز زبان تمام تا گویم

به پیشگاه تو پیغام جمع تا افراد

خوش آمدی ز خوش آمد گذشته همه کس

[...]

مرا صغیر تخلص به‌جا بود که سه چیز

مراد دارم و هستم از این تخلص شاد

در اول اینکه به عهد صغارتم ایزد

زبان به گفتن اشعار جان‌فَزا بگشاد

به دوم اینکه نگیرند اکابرم خرده

[...]

ببین بدیده عبرت در این خراب آباد

به باد رفته سریرکی و کلاه قباد

ندید کام در این حجله هرکه شد داماد

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

خنک دلی که ز قید هوس بود آزاد

به خوابگاه رضا آرمیده خرم و شاد

چو قسمت تو نه کم گردد از غم و نه زیاد

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

جوانک فکلی ای، به شیطنت استاد!

دو سال در پی این دختر جوان افتاد

که تو ز خوبی شیرین شدی و من فرهاد

تو کام من بده و من ترا نمایم شاد

(پیرمرد):درون خاک، مرا دختری جوان افتاد

برای آنکه جوانی شود دو روزی شاد!

(من):بر آن جوانک ناپاک روح لعنت باد،

خدای داند هرگه از او نمایم یاد: