تو سایه‌ای، نشوی هرگز آسمان‌افروز

تو که گلی، نشوی هرگز افتاب اندای

چو مرد بر هنر خویش ایمنی دارد

شود پذیره دشمن به جستن پیکار

سحاب گویی یاقوت ریخت برمینا

نسیم گویی شنگرف بیخت برزنگار

بخار چشم هوا و بخور روی زمین

ز چشم دایه باغ است و روی بچه خار

مخالفان تو موارن بدند مار شدند

برآور از سر موران مار گشته دمار

مده زمان شان، زین بیش روزگار مبر

که اژدها شود ار روزگار یابد مار

کجا تواند دیدن گوزن طلعت شیر

چگونه یارد دیدن تذرو چهره باز

ز رایش ار نظری یابد آفتاب بصدق

که خواند یارد صبح نخست را کاذب؟

به مار‌ماهی مانی، نه این تمام و نه آن‌!

منافقی چه‌کنی؟ مار باش یا ماهی

بهرچه روی نهم یا بهر چه رای کنم

قوی است دست مرا تا تو دست یار منی

کسی که عزت عزلت نیافت هیچ نیافت

کسی که روی قناعت ندید هیچ ندید

لقای تو سبب راحت است در ارواح

بقای تو سبب صحت است در ابدان

اگر یگانه شوی با تو دل یگانه کنم

ز عشق و مهر دگر دلبران کرانه کنم

حیات را چه گوارنده تر زآب ولیک

کسی که بیشترش خورد بکشد استسقاش

بجست با رخ زرد از نهیب تیغ کبود

چنانکه برگ بهاری زپیش باد خزان

نموده تیره و منسوخ با هوا و فضاش

صفای چرخ اثیر و صفات باغ ارم

من آن ترازوم اخلاص و دوستی ترا

که هیچ گنج نتابد سرزبانه من

بعشق و مهر تو آن بحر دور پایانم

که در نیابد چرخ و هوا کرانه من

سبُک تَگی که نگردد ز سُم او بیدار

اگرش باشد بر پشتِ چشمِ خفته گذر

همیشه باد سر و دیده بداندیشان

یکی بریده به تیغ و یکی خلیده به تیر

رضا ندادی جز صبح در جهان نمام

رها نکردی جز مشک بر زمین غماز

نگارخانه چین است و ناف آهو چین

درون چین دو زلف و برون چین قباش

اگر بنام کسی گفت بایدم شعری

بپیش طبع تو باشی همه بهانه من