جز آفتاب تو و آن غنچه شراب آلود

که دیده باده بی درد و آتش بی دود

فراز سرو تو یک نیزه آفتاب جمال

هزار کوکب بخت است و کوکب مسعود

سخن ز یوسف گل ران و داستان هزار

[...]

دل از لقای تو گفتم رسد به تمکینی

سپند بر سر آتش نیافت تسکینی

بریدم از همه یاران و نیست ای غم عشق

گریزم از تو که از دوستان دیرینی

مرا که صبح به مهرت ز شام تیره تر است

[...]

مرنج زاهد اگر نیست گفتمت دینی

بمال چشمی و بنگر هزار چندینی

چه جای باده تلخ است بی لب تو مرا

به کام می نرود هرگز آب شیرینی

نشاط بستر راحت به خواب خواهددید

[...]

ببرد شوق رخت صبر از دلم یارا

خراب کرد غمت خانه شکیبا را

چوآفتاب ز مطلع طلوع کرد و گرفت

شعاع پرتو حسنت تمام دنیا را

اگر ز دست تو نوشم ایاغ از زهری

[...]

به ناله تا نفسم آه صبحگاه گرفت

زمین به ناله درآمد زمانه آه گرفت

فتوح مملکت دل که صد سپاه نکرد

هجوم نرگس مستت به یک نگاه گرفت

از آن زمان که خطت گرد بدر هاله کشید

[...]

به کوی میکده تا پاره سبوئی هست

مرا به دردکشان راه گفتگوئی هست

بیار باده که آمد بهار...به

کجاست ساقی...یار...به

کنیم کار ثواب و کشیم بار صلاح

به جان رسیدم از این کارو بار... به

به اختیار کشم جبر عشق ملت سوز

[...]

به امتحان مکش آن ابروان ...به

که هیچ کس نکشد آن کمان...به

به پر غیر پریدن همی بدان ماند

که بر فلک شدن از نردبان... به

خیال روی تو پختن به گریه دانی چیست

[...]

فرشته ای است بر این بام لاجورد حصار

که پیش آرزوی بیدلان کشد دیوار

به کشتن آمده بود آنکه مدعی پنداشت

که رحمتیش مگر بر اسیر می آید

به کف پیاله به گلشن روم چسان بی تو

چه خون چه باده چه گلخن چه گلستان بی تو

فرشته ای است بر این بام لاجورد اندود

که پیش آرزوی بی دلان کشد دیوار

زکار ما دلت آگه مگر شود روزی

که سبزه بر دمد از خاک کشتگان غمت

اثر چگونه بماند درین دیار از ما

درین دیار چو رنجید شهریار از ما

چو در میان مراد آورند دست امید

ز عهد صحبت ما در میانه یاد آرند

شروع در غرضی کآن به مقصدی نرسد

هزار بار به از کردنست ناکردن

به اختیار کشم جبر عشق ملت سوز

مرا به جبر چه یا اختیار زن قحبه

اگر محول حال جهانیان نه قضاست

چرا مجاری احوال بر خلاف رضاست

کسی ز چون و چرا دم نمی تواند زد

که کارگاه حوادث ورای چون و چراست

در سرانگشایم چو با تو می نوشم

اگر فرشته رحمت ز آسمان آید

سپهر دون که قدم در ره کرم نگذاشت

خوشش مباد که ما و ترا بهم نگذاشت