دی مفتیان شهر را تعلیم کرده مسئله

و امروز اهل میکده رندی ز من آموختند

یارب چه فرخ طالعند آنان که در بازار عشق

دردی خریدندو غم دنیا و دین بفروختند

چون رشتهٔ ایمان من بگسسته دیدند اهل کفر

[...]

من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده‌ام

حبس از کجا، من از کجا، مال که رادزدیده‌ام

بر بیضهٔ دل باش هان مانند مرغی دیده بان

کز بیضهٔ دل زایدت مستی ذوق و قهقهه

بنمای رخ چون دیده را گرم تماشا کرده‌ای

ار خوش بود مستوریت ما را چه رسوا کرده‌ای

گفتم ز زلف چون تویی زنار بندم گفت رو

در کفر هم صادق نه‌ای زنار را رسوا مکن

باشاخه‌ها اخضر شدم با لاله‌ها احمر شدم

با باغبانان در چمن من سال‌ها گل چیده‌ام

با باد دوران کرده‌ام، در دهر سیران کرده‌ام

با ابر باران گشته‌ام در کوه‌ها باریده‌ام

منع کمال از عاشقی جان برادر تا به کی

پندِ پدر مانع نشد رسوای مادرزاد را

جانم فدای آنکه شد جانش فدای چون تویی

گر جان فدا سازد کسی باری برای چون تویی

از چشمهٔ لاهوتیم هر سو روان بحری ببین

وز قطرهٔ ناسوتیم در هر طرف نهری ببین

منصور وقت خود منم بهر هلاکم دار کو

بانگ هوالحق می‌زنم دیار کو دیار کو

ای خون خلقی ریخته وانگه از آن خون ریختن

نه دست تو دارد خبر نه تیغ تو آلودگی

گفتم به رغم دشمنان آسایشی یابم ز تو

استغفراللّه زین سخن عشق تو و آسودگی

من‌مست‌وبدحال‌این‌چنین یارب چه خواهدگفتنم

گر پاکدامانی بدین آلوده دامان بگذرد

یا نیست شادی در جهان یا خود نصیب مانشد

هرگز ندیدم شادمان این خاطر افسرده را

در مسجد ودرمیکده جز اونبینم دیگری

با صد هزاران پرده‌ها بگرفته از رخ پرده را

صوفی که گوید برملاروی تودیدم بارها

گرراست می‌گویدچرا بانگ اناالحق می‌زند

گفتم به جز عاشق کشی دانم ترا مقصود نه

فرمان به قتلم می‌دهی گفت آری اما زود نه

گفتم وصالت در جهان ممکن بود برعاشقی

گفت آری اما آن زمان کز هستی او بود نه

غافل مباش ای مدعی از آهِ عالم سوز من

کاین تیر آتشبار را در کورهٔ دل تافتم

آوخ که آخر شد کفن در هجر آن سیمین بدن

آن جامه‌هایی را که من بهر وصالش بافتم

شوخی که من دارم همی گر بگذرد در صومعه

از دین ودل سازد بری هم شیخ را هم شاب را

قلّاب‌آن زلفِ کجش، دل را سوی خود می‌کشد

ماهی نه عمداً می‌رود نظاره کن قلاب را

غالب به دیده غرقه‌ام تا حلق و از لب تشنگی

[...]

هر چند پنهان می‌کنم در سینهٔ خود راز را

گوید که من تنگ آمدم برکش زدل آواز را

راهی است سوی کوی تو چون موی توای محتشم

باریک و تاریک و سیه طولانی و پرپیچ و خم

بسیار در وی عقده‌ها چون عقده‌های توبه تو

بسیار در وی دام‌ها چون دام‌های خم به خم

ذکر تو ورد هر زبان در مسجد و درمیکده

[...]

در جان پاک هر نبی سرّ ولی را می‌طلب

در جان احمدلاجرم سرّ علی را می‌طلب

سر ولایت مستتر نور نبوت جلوه گر

سر خفی را طالبی نور جلی را می‌طلب

هر صنعتی اندرجهان دارد به آخر حاصلی

[...]