ترا بهتر آید که فرمان کنی

رخ نامور سوی توران کنی

اگر با من اکنون تو پیمان کنی

نپیچی و اندیشه آسان کنی

چو اینجا بیایی و فرمان کنی

روان را به پوزش گروگان کنی

برین کار با دایه پیمان کنی

زبان در بزرگی گروگان کنی

گرین صورت کرده جنبان کنی

سزد گر ز جنبده برهان کنی

اگر با من از داد پیمان کنی

زبان را به پیمان گروگان کنی

وز آن صفه دیو بی جان کنی

همان مرمر کوچه پیچان کنی

چو بندی کمر پیش و فرمان کنی

چنانچون بفرمایدت آن کنی

زبان را به پیمان گروگان کنی

که ما را بَرِ خویش مهمان کنی

بدان آمدم تا تو پیمان کنی

همه رنج بر لشکر آسان کنی

ایا نجم دین گر تو احسان کنی

همه درد را جمله درمان کنی

اگر چه نه ای آصف بر خیا

که از خیل دیو اهل دیوان کنی

سزد کز کفایت تو در مملکت

[...]

به یک غمزه شهری پریشان کنی

به عمدا گذر گر بر ایشان کنی

مشعبد صفت گر شوی در حجاب

از این طرفه بازی فراوان کنی

فرود آی در کنج ویران من

[...]

اگر با من ایدر تو پیمان کنی

زبان را به پیمان گروگان کنی

چو عرض خودت عرض ما آن کنی

بمحفل که با خاک یکسان کنی

درد بی درمان مرا درمان کنی

فارغم از محنت هجران کنی

مگر آنکه بامن تو پیمان کنی

که ازهرکس این راز پنهان کنی