تو دانی که از ورقه کم نیستم

براه صبوری چرا ایستم

همانا ندانی که من کیستم

در این سرزمین از پی چیستم

همانا نداند که من کیستم

بدین بوم و بر از پی چیستم

چه کین است با من فلک را بدل

که هر روز یک غم کند نیستم

ازین زیستن هیچ سودم نبود

هوایی همی بیهده زیستم

اگر مهربانی بپرسد مرا

[...]

به تنگی و سختی همی زیستم

نخوردم که بر سرش نگریستم

همانا که بیش از پدر نیستم

پدر چون فرو رفت من کیستم

که جایی که دریاست من کیستم؟

گر او هست حقا که من نیستم

به شکرانه گفتا به سر بیستم

که آنم که پنداشتی نیستم

مرا کس نداند که من کیستم

کدامم کجاام کی ام چیستم

اگر خود ندانی که من کیستم

سخن گوش کن از پی چیستم

چه دانی به گیتی که من کیستم

درین آمدن از پی چیستم

نداند همانا که من کیستم

درین سرزمین از پی چیستم

ندانی مگر زان که من کیستم

به کوه نهنگان پی چیستم

برآنم که ایشان کیانند و من کیستم

بر این در عزیز از پی چیستم

همانا ندانی که من کیستم

بدین ساده دشت از پی چیستم

ندانی همانا که من کیستم

برین جایگه از پی چیستم

گه فکر چون در سخن ایستم

همین بس، که از خود خجل نیستم

سزاوار عفو تو گر نیستم

دگر بنده عاصی کیستم؟!

ندانسته ام کیستم، چیستم

تویی عین هستیّ و من نیستم

به یک عمر در نعمتت زیستم

گدای درت نیستم، کیستم؟