چو گفت آن خداوند تنزیل و وحی

خداوند امر و خداوند نهی

به نام خداوند مشکل گشای

که او هست بر نیک و بد رهنما

سه چوب خدنگ از کمان پی زپی

بزد بر سر ببر آن نازکی

ببودند در آن شب در این گفتگو

بسی لاف زد مرد پرخاشجوی

تمرتاش رفت و تو مانی به جای

که در مرز توران تویی کدخدا

نشسته به هر انجمن خسروی

زهر کشوری نامور مهتری

چو آن فتنه را دید کاوس کی

طلب کرد آن پهلو نیک پی

سراسر بدو گفت کاوس کی

از آن پرهنر بانوی نیک پی

نهاده در او چارصد صندلی

همان در میان تخت شاهنشهی

ز گردش به رقص آمده جام می

شده مست جام و طرب شاه کی

ز نو آورم داستانی ز پی

ز هندوستان آورم ملک ری

که روزی ز ایام کاوس کی

ندایی به هند آمدش پی ز پی

وزو آفرین بر شه نیک پی

جهاندار فرخنده کاوس کی

پس از  آفرین جهاندار کی

غم و درد فرزند بفکند پی

بپیماید این ره به فرمان کی

ببرد مر این جمله را پای و پی

سیوم چون برآمد غوغای نی

بخواند آن دلاور گو نیک پی

ولی چون به نزدیک کاوس کی

زبانت چنین گفته افکند پی

کمر بسته نوشاد چون سروری

شده خیره در ماه سرو سهی

به یاد جهاندار کاوس کی

ببودند با رامش و رود و می

ببر هرچه خواهی به کاوس کی

که فرخنده باشی بر این بوم پی