سپه سوی فرخ فریدون کشید

خبر چون به شاه همایون رسید

جهان گوید ایزد پدید آورید

همو بازگرداندش ناپدید

هزار اسپ رود از فسیله گزید

دو رَه ده هزار از بره سربرید

درختی بر چشمه‌ساری بدید

عنان ره انجام از آن سو کشید

بی‌اندازه زان روبهان سر برید

وز آن جا بشد نزد شهری رسید

به شهری دگر نزد رودی رسید

به هر سوش مردم پراکنده دید

فرستاده چون چهره شه بدید

زمین بوسه داد آفرین گسترید

نریمان یل رفت و لشکر کشید

برابر چو نزدیک خاقان رسید

پس از وی گریزان سر اندر کشید

بیآمد چو نزد کمینگه رسید

به یک روزه ره بر فرو آرمید

ببد تا جهان پهلوان در رسید

چو بدخواه با لشکر اندر رسید

برابر ستاره به مه بر کشید

چو دریای قار از زمین بردمید

درو چشمه زرد شد ناپدید

به منزل سراپرده چون برکشید

ز دهقان یکی نامه اندر رسید

دژم شد جهان پهلوان چون شنید

بسی در سپه جست و نامد پدید

فرازش درفشی درفشان چو شید

به پیکر طرازیده پیل سپید

به نیکی ورا گفت دادم نوید

مبادا کزآن پس شود ناامید

دو جزعش ز لؤلؤ شده ناپدید

همی زد ز خون نقطه بر شنبلید

ورا جای بر زنده پیلی سپید

مهان بر هیونان عودی هوید

به گیتی خداوند از آن شد پدید

که هر چیز را پاک جفت آفرید

ببوسیدش از مهر و لشکر کشید

خبر چون بر شاه طنجه رسید