دل از بی وفایی و طبع از نهیب

رخان از شکست و زبان از فریب

نماند جهان بر یکی سان شکیب

فرازیست پیش از پس هر نشیب

چنان شد بر اورنگ خوبی و زیب

که شد هر کس از دیدنش ناشکیب

دمید اژدها همچو ابر از نهیب

چو سیل اندر آمد ز بالا به شیب

برون شد سپاهی که بالاو شیب

بجنبید و دریا ببست از نهیب

چنان زدش بر سر که شد سرنشیب

سر و ترگ بگذاشتن تا رکیب

کنون کت ز گرز من آمد نهیب

گرفتی ز سوگند راه فریب

نهادند سر سوی بالا و شیب

گریزان و بر هم فتان از نهیب

بَرِ دامن آن کُه اندر نهیب

یکی دشت دیدند سر در نشیب

ز انگور و انجیر و نارنج و سیب

ز نار و ترنج و بِه دلفریب

دو مرجانش از جان بریده شکیب

دو بادامش از جاودان دلفریب

ز زین کرد مر چند را سرنشیب

گرفتند دیگر گریز از نهیب

به حمله یلان در فراز و نشیب

عنان گرد کردند تازان رکیب

چنان شیفته شد بدان دلفریب

که بی او زمانی نکردی شکیب

ز بس جوش پیکار و رنج و نهیب

نماند آن زمان پهلوان را شکیب

به دیدار که موج و دریا نشیب

به‌تک چرخ کردار و طوفان نهیب

یکست ابلهان را شتاب و شکیب

سواران بد را چه بالا چه شیب

بیاویخت یکسو ز زین سرنشیب

سرش پای شد پشت پایش رکیب

ز باران چنان سیل از افراز و شیب

بخیزد که از عمق باشد نهیب

دل و پشت ترکان شکست از نهیب

گریزان گرفتند بالا و شیب