برین گونه تا خور برآمد ز کوه

نیامد زبانش ز گفتن ستوه

چنین گوید آن پیر دانش‌پژوه

هنرمند و گوینده و با شکوه

یکی جای دارم برین دشت و کوه

به هر جای نخچیر گشته گروه

همه رزمگه کشته چون کوه کوه

به هم برفگنده ز هر دو گروه

یکی آتش افروخت از تیغ کوه

پرستندهٔ آذر آمد گروه

ز ساز و ز گردان هر دو گروه

زمین همچو دریا بد و گرد کوه

شکار بزرگان بدند این گروه

همه گشته از شهر ایران ستوه

نه کرپاس جایی درید آن گروه

نه مردم شدی از کشیدن ستوه

گریزند زان مرد دانش‌پژوه

گشایند لبها به بد هم‌گروه

پزشک سراینده آمد به کوه

بیاورد با خویشتن زان گروه

بدان تا پس پشت او زین گروه

در و دشت گردد به کردار کوه

جهانجوی با رومیان همگروه

فرود آمد اندر میان دو کوه

سکندر بیامد دلی همچو کوه

رها گشته از شاه دانش پژوه

پرستنده مرد اندر آمد ز کوه

شدند اندران آگهی همگروه

خور و خواب و آرام بر دشت و کوه

برهنه به هر جای گشته گروه

یکی زرد ماهی بد آن لخت کوه

هم‌انگه چو تنگ اندر آمد گروه

یکی اژدهایست زان روی کوه

که مرغ آید از رنج زهرش ستوه

بدان تا نیاید بدین روی کوه

نینجامید از ما گروها گروه

یکی تخت زرین بران تیغ کوه

ز انبوه یکسو و دور از گروه

سپاهی برین سان که هامون و کوه

همی گردد از سم اسپان ستوه