چو بشکستی این لشکر و پیل و کوس

نمایی همی ریشخند و فسوس

که ناگه به گوش آمدش بانگ کوس

نخستین یکی فتنه انگیخت توس

پسر بار کرد و چو بربست کوس

سطخر گزین گشت چون آبنوس

زراسب گرانمایه فرزند توس

که باشد به هرجا سزاوار کوس

همه نقش شب کرده پرآبنوس

همه روز برچهره سندروس

نباید مرا لشکر و ساز وکوس

نه پیلان که گیتی کنند آبنوس

بفرمود تا برکشیدند کوس

برآمد زاسب گران مایه طوس

زرسب گرانمایه دلبند توس

به قلب اندرون با علم بود و کوس

فروبسته این راه از آبنوس

درو لعل مانند چشم خروس

زراسب گرانمایه فرزند توس

که با تخت و تاج است و با پیل و کوس

مکن ایمنی در سرای فسوس

که گه سندروس است و گه آبنوس

همان ساز و آیین ابا بوق و کوس

برون برد و شد دشت چون آبنوس

شبی بود تیره تر از آبنوس

ستاره فروزنده چون سند روس

شب قیرگون گاه بانگ خروس

نه آواز بوق و نه آوای کوس

زمین تازه شد کوه چون سندروس

ز درگاه برخاست آواز کوس

فرامرز روی زمین داد بوس

بدو گفت ای شاه با پیل و کوس

شبی بود بس تیره چون آبنوس

نه آوای اسب و نه آواز کوس

چو رعد بهاران بغرید کوس

زمین تیره گشت و سپهر آبنوس

چو آمد به گوش سپه بانگ کوس

شد از گرد رخسار مهر آبنوس

ز پیلان جنگی ابا بوق و کوس

که از گردشان شد سپهر آبنوس