به هومان چنین گفت کامروز هور

برآمد جهان کرد پر چنگ و شور

کزویست پیروزی و فر و زور

هم او آفرینندهٔ ماه و هور

یکی دخمه کردش ز سم ستور

جهانی ز زاری همی گشت کور

یکی بیشه پیش اندر آمد ز دور

به نزدیک مرز سواران تور

شب تیره مست آمد از دشت سور

همان چون مرا دید جوشان ز دور

نزاید به هنگام در دشت گور

شود بچهٔ باز را دیده کور

ازان پس بیاراست میدان سور

هرآنکس که رفتی ز نزدیک و دور

بسا کشورا کان به پای ستور

بکوبند و گردد به جوی آب شور

چو کاخ فرنگیس دیدم ز دور

چو گنج گهر بد به میدان سور

یکی نامور بود نامش دمور

که همتا نبودش به ترکان به زور

وزان پس بپیچید سوی دمور

گرفت آن بر و گردن او به زور

همان نافهٔ مشک و موی سمور

ز در سپید و ز کیمال بور

خورش گور و پوشش هم از چرم گور

گیا خوردن باره و آب شور

یکی چشمه‌ای دید تابان ز دور

یکی سرو بالا دل آرام پور

یکی مرغزارست ز ایدر نه دور

به یکسو ز راه سواران تور

شود خیره سر گرچه خردست مور

نه مورست پوشیده مرد و ستور

خداوند بهرام و کیوان و هور

خداوند فر و خداوند زور

بدانست خسرو که آن نیست گور

که برنگذرد گور ز اسپی بزور

بدانست رستم که آن نیست گور

ابا او کنون چاره باید نه زور

یکی برز کوهست از ایدر نه دور

همه جای خوردن گه کام و سور