روا باشد ار خسته در جوشنم

برآرد روان کردگار از تنم

نخستین ز لشکر مبارز منم

که بر شیر و بر پیل اسب افگنم

اگر جویدی هم نبردش منم

تن و نام او زیر پای افگنم

به گوهر نگه کن به تخمه منم

نکوهش همی خویشتن را کنم

به کوه هماون ز جوشن تنم

بخست و همان بود پیراهنم

بدو گفت گودرز من یک تنم

چو بی‌گیو و رهام و بی بیژنم

بدل گفت اگر جنگجوئی کنم

بپیکار او سرخ رویی کنم

بگریند مر دوده و میهنم

که بی سر ببینند خسته تنم

بدم مانده راه و می خوردنم

بدان بد که تا ماندگی بفکنم

به شمشیر تیز از سرش نفکنم

نه شیروی کین جوی شیراوژنم

که گر آب دریا بپوشد تنم

همان به که شادان شود دشنم

فرامرز پور تهمتن منم

چو کوه گران زیر در جوشنم

اگر دست بر کوه خارا زنم

گران کوه را من ز جا برکنم

چو خواهم که این فرش را برکنم

توانایی آن بده در تنم

فرامرز گفتا به کینه منم

به دانشوری تا به هم برزنم

بدین دین شدن در نخستین منم

که زنار و ناقوس را بشکنم

ز شمشیر تیز آتش اندر زنم

بن و بیخ هندی ز بن برکنم

روا دارم ار جان ز تیره تنم

برون آید و تن به خاک افکنم

تو آنی که گویی به مردی منم

که کوه گران را زبن برکنم

بیا و بکن دست بر گردنم

بچین خوشه کام از خرمنم

که تا این سپه را ز کین بشکنم

نه گر این کنم پس نه مردم زنم