گمانی چنان برد کو رستم‌ست

بدانست کز تخمهٔ نیرم‌ست

گمانی برم من که او رستمست

که چون او بگیتی نبرده کمست

به دل گفت بهمن که این رستمست

و یا آفتاب سپیده دمست

ازین پس نگوییم کو رستمست

نه زو مردی و گوهر ما کمست

که این بارهٔ آهنین رستمست

که خام کمندش خم اندر خمست

بدانید کین شیر دل رستمست

جهانگیر و از تخمهٔ نیرمست

ترا جای نالیدن و ماتمست

که اندر دلت شاد کامی کمست

زمین چونش مردم نباشد گمست

زمین را پرستنده هم مردمست

از آن آن که ایدون خوش و خرّمست

که با فرّ فرخ پی آدمست

بگفت این و از هر دو بادام مست

به پیکان همی سفت دُر بر جمست

که همچون دلیری به گیتی کمست

زپشت یل پیل تن رستمست

که پور جهان پهلوان رستمست

نبیره ز سامست و از نیرمست

که گر چند رامش خوش و خرمست

نخوانمش دل پر خره در غمست

پی گور کز دشتبانان گمست

ز نامردمیهای این مردمست

بسا کس که از روی عالم گمست

همانا که عالم همان عالمست

فراوان خزینه فراوان غمست

کمست انده آن را که دنیا کمست

دلم مبتلایست و جان پرغمست

ز سوز درون دیده‌ام پر نمست

کند عزم نخجیر چو پیل مست

شود کشته آهوی شیر مست

مرا بر دل از وی هزاران غمست

در ایوانم از سوز او ماتمست

دلا در جهان شادمانی کمست

نصیب تو باری ز عالم غمست

مخور غم برو بیش از این شاد باش

که کار جهان سر به سر یک دمست

غم دل بگو با که گویم دمی

[...]