بشاهی بشد صوف بر صندلی

نشاندند بر تختگاه ملی

دگر بقچه برابرش صندلی

نشسته همی کرد تخت ملی

همی بوددستار بر صندلی

ابا تاج بر قلبگاه ملی

زهی دور زلفت به هر چین دلی

ز هر عقده ای عقل را مشکلی

حدیث لبت نقل هر مجلسی

فروغ رخت شمع هر محفلی

وصال تو مقصود هر طالبی

[...]

که خود را کشیده ست بر ساحلی

گرفته ز موجش برون منزلی

بگفتا که می خواهم اینها بلی

که تا بگذرد عمر من خوش ولی

ز گلزار فردوس آمد گلی

به نزهتگه بینوا بلبلی

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

چو رویت نیارد کسی نو گلی

چو من هم ندارد گلی بلبلی

ندیدم به از میکده منزلی

چو پیر مغان مرشد کاملی

همانا تو از حال خود غافلی

ازان رو بدین گونه فارغ دلی

مرا از سخن حل نشد مشکلی

چو خامه ندیدم ازو حاصلی

همه پنجه چون غنچه از پردلی

هراسان ازان قوم، شیر یلی

کند بحر و بر هر دو ذکرش، ولی

بود ذکر این یک خفی، و آن جلی

به مهر سپهر ولایت علی

کزو ظلمت کفر شد منجلی

بود مد آواز هر بلبلی

ز رنگینی نغمه، شاخ گلی

چو ظل اله شاه سبحانقلی

شه آئینه دهر ازو منجلی

شه کشور بلخ سبحانقلی

کزو گشت آئینه ها منجلی

شه کامجو شاه سبحانقلی

شد آئینه دهر ازو منجلی

سر شیرمردان عالم، علی

کزو سرفراز است نام یلی