بسی پند و رازست گوید نهفت

که با پهلوان باید امشب بگفت

سپهبد ز خشم دل آشفت و گفت

که هوش و خرد با بهو نیست جفت

فرستاده بشنید پیغام و رفت

سپهبد بشد نزد مهراج تفت

سپهبد لب از خنده بگشاد و گفت

کزین غم مکن با دل اندیشه جفت

زمین را ببوسید زنگی و گفت

ز نزد بهو نامه دارم نهفت

ز کار بهو و آن زنگی نهفت

همه هر چه بُد رفته آن شب بگفت

پدر نیز پندت هم از بیم گفت

که با من هنر بیشتر دید جفت

چو هفته سرآمد به مهراج گفت

که این کار با کام دل گشت جفت

گل زرد هال جهان دید جفت

گرفته بر بید بویا نهفت

پرستنده پیر آفرین بر گرفت

چنین گفت کایدر بسست از شگفت

کجا جنبش آنجاست گرمی نهفت

چو آرام را باز سردیست جفت

چو جنبید سخت آن هوای شگفت

ببد باد و ، زان باد آتش گرفت

بکرد آن گه ایدون جهانی شگفت

که تا پادشا شد بزرگی گرفت

درین ره سخن هست دیگر نهفت

ولیکن فزون زین نشایدش گفت

برو پهلوان آفرین کرد و گفت

شدم با بسی خرمی از تو جفت

به گرشاسب بخشید مهراج و گفت

که هرگز کس این را ندیدست جفت

گلی بود دیگر شکفته شگفت

که گفتی دم از مشک و عنبر گرفت

به گرد سپهدار مهراج گفت

که این چشمه دارد شگفتی نهفت

در آن خانه شد پهلوان از شگفت

بسی پیش یزدان نیایش گرفت

ز ناگاه دیدند مرغی شگفت

که از شخ آن کُه نوا بر گرفت