که کام دد و دام بودش نهفت

سرش را یکی تنگ تابوت جفت

به سلم بزرگ آنگهی تور گفت

که آرام و شادی بباید نهفت

چو از روز رخشنده نیمی برفت

دل هر دو جنگی ز کینه بتفت

سپه را به شیروی بسپرد و گفت

که من خویشتن را بخواهم نهفت

نگر تا سخنگوی دهقان چه گفت

که راز دل آن دید کو دل نهفت

کسی سام یل را نیارست گفت

که فرزند پیر آمد از خوب جفت

به سیمرغ بنگر که دستان چه گفت

که سیر آمدستی همانا ز جفت

یکایک همه سام با او بگفت

هم از آشکارا هم اندر نهفت

بدان بندگان خردمند گفت

که بگشاد خواهم نهان از نهفت

دلاور که پرهیز جوید ز جفت

بماند بسانی اندر نهفت

پرستنده با ماه دیدار گفت

که هرگز نماند سخن در نهفت

گشاده سخن کس نیارست گفت

که نشنید کس نوش با نیش جفت

بیامد ز تیمار گریان بخفت

همی پوست بر تنش گفتی بکفت

اگر باشد این نیست کاری شگفت

که چندین بد اندیشه باید گرفت

روان مرا پور سامست جفت

چرا آشکارا بباید نهفت

چو دیوانه گردد نباشد شگفت

ازو شاه را کین نباید گرفت

فرود آمد از اسپ سیندخت و رفت

به پیش سپهبد خرامید تفت

به شادی یکی انجمن برشگفت

شهنشاه گیتی زهازه گرفت

چنان خوارش از پشت زین برگرفت

که شاه و سپه ماند اندر شگفت

بخندید و سیندخت را سام گفت

که رودابه را چند خواهی نهفت