چو خورشید تابان ز گنبد بگشت

به کردار آهن بتفسید دشت

کنون بودنی بود و پیران گذشت

همه کار و کردار او باد گشت

خبر شد بدیشان که پیران گذشت

نبرد دلیران دگرگونه گشت

چو بشنید گیو این سخن بازگشت

بر او آفرین کرد و اندر گذشت

چو از روز نه ساعت اندر گذشت

خور از گنبد چرخ گردان بگشت

از اندیشهٔ ما سخن درگذشت

فلک بر سرش بر دگرگونه گشت

همه کوه و غار و بیابان و دشت

به هر سو همی گرد لشکر بگشت

خود و ویژگانش نشسته به دشت

سپهر از سپاهش همی خیره گشت

همی بود خامش چو آمد به مشت

چنان مهربان پهلوان را بکشت

که این کار ما دیر و دشوار گشت

سخنها ز اندازه اندر گذشت

گرفتش به چپ گردن و راست پشت

برآورد و زد بر زمین بر درشت

از ایرانیان چند نامی بکشت

چو خسرو بدید اندر آمد به پشت

چو نیمی ز تیره شب اندر گذشت

سپهر از بر کوه ساکن بگشت

یکی جای بود آن به سان بهشت

گلش مشک سارا بد و زر خشت

سپه باز چیدند شاهان ز دشت

چو روی زمین ز آسمان تیره گشت

بپروردم آن را که بایست کشت

کنون شد از او روزگارم درشت

سپه را کنون روز سختی گذشت

همان روز رزم اندر آرام گشت

فریدون فرخ ستاره نگشت

نه از خاک تیره همی برگذشت

بدانگه کجا رزمشان شد درشت

دو تن رستم آورد از ایشان به مشت

طلایه برافگند بر گرد دشت

همه شب همی گرد لشکر بگشت