بدو داد و دینار دادش بسی

خراسان بدو داد و کردش گسی

ازان دشت آواز کردش کسی

که جاماسپ را کرد خسرو گسی

اگر من برفتم بگفت کسی

که بهره نبودش ز دانش بسی

پدر را بگوید چو بیند کسی

به بالای دژ درنمانده بسی

از ایدر چو فردا به منزل رسی

یکی کار پیش است از این یک بسی

که دیدست ز این پیش لشکر بسی

نکردست پیچان روان از کسی

از آن پس که اندر بیابان رسی

یکی منزل آید به فرسنگ سی

چو نومید گردد ز یزدان کسی

از او نیک‌بختی نیاید بسی

نکوکارتر زو به ایران کسی

نبودست کاورد نیکی بسی

ازان پس نپیچد سر از ما کسی

اگر کام اگر گنج یابد بسی

نکوکارتر زو به ایران کسی

نیابی و گر چند پویی بسی

همان به که گیتی نبیند کسی

چو بیند بدو در نماند بسی

چو چندی برآمد نیامد کسی

نگه کرد رستم به ره بر بسی

به پرهیز چون بازدارد کسی

وگر سوی دانش گراید بسی

شود تلخ ازو روز بر هر کسی

ازان پس به گیتی نماند بسی

چو خون خداوند ریزد کسی

به گیتی درنگش نباشد بسی

چنان شد که او شب نخفتی بسی

بیامیختی شاد با هر کسی

پس آمد سکندر سوی قادسی

جهانگیر تا جهرم پارسی

سپه را بفرمود تا هرکسی

بسازند کشتی و زورق بسی

شمار سپاهش نداند کسی

مگر باز جوید ز دفتر بسی