به نام خداوند بالا و پست

که از هستی اش هست شد هر چه هست

چو زیشان عدو بی کرانی بخست

ز کین باز کردند کوتاه دست

یکی بهره هشیار و یک بهره مست

درآمد به شمشیر و بگشاد دست

نه هنگام غم خوردن و شیونست

که گاه دلیری و کین جستن است

چو گردان ز جنگش کشیدند دست

ربیع صف آشوب چون پیل مست

به جنگ من آید گرش حمیت است

که در جنگ هم رنج و هم راحتست

به آب وفا روی هجران بشست

بجست او ز جا، کین جانان بجست

ز جای اندرون همچو آتش بجست

زبان بر گشاد و میان را ببست

یکی نیزه چون مار ارقم به دست

که آتش همی از سنانش بجست

ز پیری به من بر نیاید شکست

مرا چون تو صد بنده بودست و هست

برفت او و بر بارگی برنشست

سوی کینه رانداسب چون پیل مست

نشدشان به جنگ اندرون رای سست

بگرز گران دست بردند چست

یکی خز کوفی به سر در ببست

بجست از بر بارگی برنشست

سر و گردن اسپ بر هم شکست

به دل ورقه گفت: از قضا کس نرست!

ربیع دلاور ز زین در بجست

چو شیری دژم بین کی بروی نشست

بگفت این و از سینهٔ او بجست

دو دستش پس پشت محکم ببست

جراحت بیاگند و ران را ببست

بجست از بر خنگ جنگی نشست

پسر نیزهٔ او گرفتی به دست

به قوت همه نیزه بر هم شکست

غلام از دلیری ز زین در بجست

از آن پیشتر کاسپ او گشت پست

بزد در کمر گاه دختر دو دست

کشیدش سوی خویش چون پیل مست