چنان زد به تندی به یال و برش

که پنهان شد اندر زمین پیکرش

ببرید سر تا به سر پیکرش

روان کرد از تیغ خود در سرش

چنان سفره او را به زیر اندرش

جدا فرش چون پیرهن از سرش

فرامرز چون شد به شهر اندرش

شد از بام او زرفشان افسرش

بفرمود هرگونه خوان و خورش

که آرد همی مرد خوالیگرش

همه خیره شد دیده لشکرش

از آن تاج و شمشیر و انگشترش

دو نیزه بلندی بود پیکرش

قفیز زمین در نگنجد سرش

بریدند شاخ گران از سرش

بکندند دندان جنگ آورش

بفرمود و گنجور کآرد برش

بپوشید آن نامور پیکرش

به شمشیر گرشاسبی پیکرش

ببرم به هامون نشانم سرش

یکی ماه پیکر درفش از برش

به ابر اندرآورده تابان سرش

یکی پیکر آهو درفش از برش

بدان سایه آهو اندر سرش

سراسر ببخشید بر لشکرش

مر او را بدان سان که بد در خورش

زمان تا زمان لشکر آید برش

زپستی به گردون برآید سرش

فرامرز یک تیغ زد بر سرش

دو نیمه بشد در زمان پیکرش

ببوسید و بنهاد نامه برش

ثنا خواند بر شاه و بر لشکرش

زگردان پر از خشم و کین شد سرش

یکی بانگ زد سخت بر لشکرش

برفتند تازان سوی لشکرش

شد آگاه گردان نام آورش

بویژه که باشد خرد یاورش

برآید به گردون گردان سرش

فرامرز آسوده با لشکرش

به کام دل خود از آن کشورش