شهنشاه ایران مرا افسرست

نه پیوند او از پی دخترست

همه دشت خونست و بی تن سرست

روان را گذر بر جهانداورست

ولیکن به رنج تو اندر خورست

سخن گرچه از پایگه برترست

یکی نامور مایه دار ایدرست

که گنجش ز گنج تو افزونترست

بپرسید نیکی کرا درخورست

بنام بزرگی که زیباترست

بپرسید کزو خو چه نیکوترست

که آن بر سر مردمان افسرست

بزرگست و داننده و برترست

که بر داوران جهان داورست

دگر آنک گوید که گردان ترست

که چون پای جویی بدستت سرست

همان هرچه زرین به پیش اندرست

اگر طاس و جامست اگر گوهرست

که خاقان نژادست و بد گوهرست

ببالا و دیدار چون مادرست

سخن گفتن موبدان گوهرست

مرا در دل اندیشه دیگرست

بدین کار خاقان مرا یاورست

همان کاندر ایران وچین لشکرست

بشاهی مرا این نخستین سرست

جز از آزمایش نه اندرخورست

بتنها تن او یکی لشکرست

جهانگیر و بیدار و کنداورست

سلیح است و هم گنج و هم لشکرست

شما را ببین تا چه اندر خورست

همان نیز دختر کزان مادرست

که پاکست وپیوستهٔ قیصرست

همان قبله شان برترین گوهرست

که از آب و خاک و هوا برترست

برادرم بندوی کنداورست

همان یارش ازلشکری دیگرست

پس پردهٔ ما یکی دخترست

که بر تارک اختران افسرست

بدو گفت هرکس کز ایران سرست

ببخشش نگر تا کرا در خورست