همیدون تموز و دی اش چاکرست

بهارش مشاطه خزان زرگرست

تن و همتش را سرانجام برست

که آنجا که ساقش زحل را سرست

جوانی دژم ره زده بر دَرست

که گویی به چهراز تو نیکوترست

مرا این زن پیر چون مادرست

یکی چابک اندیش کندا گرست

پناه سپه شاه نیک اخترست

چو شه شد سپه چو تن بی سرست

اگر چند با ما بسی لشکرست

ازین زاولی رنج ما بی مرست

درو هر که گویی تن آسان ترست

همو بیش با رنج و دردسرست

هر آن چیز کت دل بدو رهبرست

به چیزی شناسی کزو برترست

گرین کش همی تن شماری سرست

ورین کش همی پیل خوانی خرست

مرین جان ما را گهر دیگرست

که بینا و گویا و دانشورست

چه بیشست در ما و چه کمترست

چه گوهر که بهتر ز هر گوهرست

خرد مر جهان را سَرِ گوهرست

روان را به دانش خرد رهبرست

بسی اژدهای دمان ایدرست

کز آن کش تو کشتی بسی مهترست

همیدون یکی ماهی دیگرست

کزین وال تنش اندکی کمتر ست

چنین گفت کآغاز گیتی درست

نخست این بُد از هر درختی که رُست

سپهدار شاهست این کایدرست

نبینی که گیتی همه لشکرست

خرد جوشن و بازوام خنجرست

هنر گنج و تیر و سنان لشکرست

خرد شاه را برترین افسرست

هش و دانشش نیک تر لشکرست

دژ آگاه دیوی بد و منکرست

به بالا چهل رش ز تو برترست

روانش یکی نام و جان دیگرست

ولیکن درست او یکی گوهرست