شجاعی که اندر مصاف نبرد

ز دریا برانگیختی تیره گرد

به تیغ بلاشان فروکوفت خرد

بدان کش هوا بود بگرفت و برد

دل و جان به یک نظرت او را سپرد

بلی عشق خوبان نه کاریست خرد

زمان دادش و دل به شادی سپرد

به یک هفته گفتا کس از غم نمرد

یکی شعر گفت آن دل آزرده مرد

ز تیمار و هجران وز داغ و درد

شجاعان و گردن کش و شیر مرد

بلا دیده و آزموده نبرد

بگردید اندر مصاف نبرد

ز هامون به گردون برآورد گرد

سواری دگر اسب زد در نبرد

صف آشوب و گردن کش و شیرمرد

بر من چو کردم نشاط نبرد

نخواهم کی آید مگر مرد مرد

نخواهم به جز ورقه را هم نبرد

کی امروز پیدا شود مرد مرد

بگفت ای جهان دیدهٔ سال خورد

گذشته بسی بر سرت گرم و سرد

مرا زان جوانان مردان مرد

همی خنده آمد به گاه نبرد

برآمد یکی تیره گرد از نبرد

که پر گرد شد گنبد لاژورد

بگفت این و از کین دل حمله کرد

بیاورد شمشیر تیز از نبرد

دریغ ای پدر دیدهٔ شیر مرد

کی رفتی ز دنیا پر از داغ و درد

دو میر شجاع و دو پیل نبرد

دو شیر صف آشوب و دو مرد مرد

بگرز آزمودند چندان نبرد

کی گل رنگ رخسارشان گشت زرد

پیاده شد از اسپ، اسپش بمرد

پیاده برآن خستگی حمله برد

کنون بشنو ای خال ِ آزاد مرد

که گلشاه دلخواه با او چه کرد

نگه کرد گلشاه سوی نبرد

بدید آن دو گردن کش شیرمرد