چنین گفت سیندخت کای نامدار

به جای روان خواسته خواردار

بزد بر سرش تیغ زهر آبدار

بگفتا منم قارن نامدار

بدو داد ژوپین زهرابدار

که از آهنین کوه کردی گذار

به زیر درختی که بد سایه‌دار

نهادش بدان جایگه نامدار

گهی بردبار و گهی رازدار

که باشد سخن نزد او پایدار

همی نیزه بر مغفر آبدار

نیامد به زخم اندرون پایدار

سر رستم زابلی را بدار

برآریم بر سوگ آن نامدار

همیدون پیاده بسی نیزه‌دار

چه با ترکش و تیر و جوشن‌گذار

پیاده صفی از پس نیزه‌دار

سپردار با تیر جوشن‌گذار

سخن مر سری را کند تاجدار

سری را کند هم سخن چاه دار

هم از گونه گون گوهر آبدار

هم از عود و کافور و هم میوه دار

همه راهی از رهزنان پاک دار

مدار از در دزد جز تیغ و دار

تن ما چو میوه ست و او میوه دار

بچینند یک روز میوه ز دار

بگفتش که ای دختر نامدار

یکی ضرب دست مرا پای دار

از آن تیغ آتش وش آبدار

بسی پشت شد دست خنجرگذار

برفتند در خانه نوشدار

شه و لشکر و مهتر نامدار

سپاهی همه خیره و گرز دار

یلان سرافراز خنجرگذار

سپر بر سر آورد آن نامدار

بزد آن چنان تیغ زهرآبدار

ازین بیگناهان ستم دور دار

بیندیش از این چرخ ناپایدار

وز ایشان گزین کرد یک نامدار

بزرگ و سرافراز و با گیرودار