دل من چو نور اندر آن تیره شب

نخفته گشاده دل و بسته لب

همه روزه بسته ز خوردن دو لب

به پیش جهاندار بر پای شب

چنان بد که ضحاک را روز و شب

به نام فریدون گشادی دو لب

دو رخساره روز و دو زلفش چو شب

گشاده به نفرین ضحاک لب

مرا روز روشن بود تاره شب

بباید گشادن به پاسخ دو لب

اگر بر شما دام و دد روز و شب

همی گریدی نیستی بس عجب

من و گرد گرشاسپ وین تیره شب

برین راز بر باد مگشای لب

بر دختر آمد پر از خنده لب

گشاده رخ روزگون زیر شب

به بگماز کوتاه کردند شب

به یاد سپهبد گشادند لب

چو آن جامه‌ها سوده بفگند شب

سپیده بخندید و بگشاد لب

برفت و بپیمود بالای شب

پر اندیشه دل پر ز گفتار لب

چنین داد پاسخ که من روز و شب

همی برگشایم به فریاد لب

به نزدیک زال آوریدش به شب

به آمد شدن هیچ نگشاد لب

بخفت و بر آسود و نگشاد لب

چمان و چران رخش تا نیم شب

چو یک نیمه بگذشت از تیره شب

خروش آمد از دشت و بانگ جلب

چو نامه به مهر اندر آمد به شب

فرستاده را جست و بگشاد لب

چو نامه بخوانی به روز و به شب

مکن داستان را گشاده دو لب

همی باده خوردند تا نیم شب

ز خنیاگران برگشاده دولب

پیاده کجا بوده‌ای تیره شب

تهمتن به گفتار بگشاد لب

ز رستم بپرسید خندان دو لب

تو گفتی که با او به هم بود شب