به خود بربجنبید نر اژدها

پراکنده شد زهرش اندر هوا

رمید و نشد پیش نر اژدها

ز گردش نهان گشت روی هوا

ز ناگاه کشتی ز باد بلا

بپیچید و شد در دم اژدها

مگر پاک یزدان فرمان روا

مرا داد خواهد ز سختی رها

بدان تا من از روزگار بلا

به فر و به بخت تو گردم رها

یکی نیزه در دست چون اژدها

شده گرد اسبش به روی از هوا

سنان بود ماهی کمند اژدها

وزو تیر پران چو مرغ از هوا

نه اندیشه از دیو و از اژدها

نه از تیر و شمشیر و گرز و بلا

جوان سرافراز فرمانروا

ازو بند بگشاد و کردش رها

ز دیو و ز جادو و از اژدها

ز دریای ژرف و دژ و از بلا

 زشیران و گرگان و از اژدها

ز سرما و گرما ز هر دو بلا

که با من هراس و همان اژدها

چه کرد آن دلاور به تیغ جفا

ز دیوان و گرگان و نر اژدها

ز شیران جادو به روز بلا

بسی دیده ام زین نشان اژدها

ازین سخت تر گاه کین و بلا

بیامد به نزدیک نر اژدها

خروشان و جوشان چو رعد از هوا

چو بشنید آواز او اژدها

خروشان به کردار باد از هوا

شب آمد،فرامرز نر اژدها

به شهر اندرآمد به نزد نیا

زگفتار آن شاه گیتی گشا

چو خیره فروماند گفتی به جای

به فرمان یزدان،شب تاره،ماه

شد از نور خورشید،پرتو نما

همی خواستاریم ما از خدا

که باکام جاوید بد شاه ما