خداوند دارای هر دو سرای

به پیروزی و مهتری رهنمای

وز آن سو مهارک بزد کوس و نای

بجنبید و برداشت لشکر ز جای

سپردند لشکر همه زیر پای

ز هندو نماندند لشکر به جای

کنون ای سرافراز کشور گشای

نوشتیم یک عهد پاکیزه رای

بدان تا به دریا بود رهنمای

همان اختران نیز بیند به رای

بغرید کوس و بنالید نای

سپهبد برانگیخت لشکر ز جای

فراوان درو گلستان و سرای

به پاکی به سان بهشت خدای

تبیره زدند و دمیدند نای

پذیره شدند و کشیدند های

برانگیخت آن تندبالا ز جای

به دست اندرون خنجر سرگرای

تبیره زدند و دمیدند نای

جهان شد پرآواز هندی درای

روانم ز مهرت درآمد ز پای

مرا نزد خود یک زمان ره نمای

ندیدند از ایشان کسی را به جای

سپهبد سوی رفتن آورد پای

جزیره بد آن هم نکوتر به جای

بسی اندرو باغ و کشت و سرای

جهان پهلوان گرد گیتی گشای

ابا لشکر و کوس و هندی درای

به فر جهاندار کیهان خدای

سرانشان چنان اندر آرم ز پای

جزیره پدید آمد از دورجای

ز ملاح پرسید آن پاک رای

از آن پس بفرمود پرده سرای

کشیدند بر دشت فرخنده جای

از این زندگانی چه دارید رای

برهنه شب و روز مانده به جای

بماند دلش بسته این سرای

خرامش نیاید به نزد خدای

که چون بگذری زین سپنجی سرای

شود دستگیرت به نزد خدای