چو آموزگار آمدی باز جای

شدندی سراسیمه و سست رای

چنان گشت ورقه ز فرهنگ و رای

که کُه را به نیرو بکندی ز جای

دو دلسوخته عاشق تیره رای

شدندی به تیمار و غم باز جای

سپاهی همه سرکش و تیره رای

همه دیو دیدار و آهن قبای

چو رفتند آن لشکر تیره رای

به پیروزی و خرمی باز جای

ز قول من ار بگسلی هوش ورای

شبیخون و جنگ مرا دارپای

چو ورقه ز گل شه تهی دید جای

چو سر گشتگان اندر آمد ز پای

چو از شعر فارغ شد آمد بپای

بغرید چون رعد نالان ز جای

نشست از بر بارهٔ باد پای

بجنبید چون کوه رویین ز جای

اگر مر ترا سوی ورقست رای

به من بازگوی ای بت دل ربای

کجا ورقه آن عاشق تیره رای؟

کجا بابکش؟ گو به جنگ من آی!

الای ای ربیع ابن عدنان بیای

به کینه بپوی و به مردی گرای

چو با زی هش آمد دگر ره ز پای

بیفتاد و ببرید از و هوش و رای

بگفت این و جستش چو شیری ز جای

به خنگ تکاور درآورد پای

ببر در یکی تیغ مرد آزمای

به کف در یکی نیزهٔ جان ربای

به گرز گران آوریدند رای

فشردند هر دو به پرخاش پای

هم اندر زمان ورقهٔ نیک رای

به اسپ تک آور درآورد پای

بزد بانگ بر مرکب باد پای

بجست اسپ چون مرغ پران ز جای

از آن پیش تا کم درآری ز پای

یکی روی گلشاه ما را نمای

چو دختر بدو باز دادش خدای

شده دولتش باز آمد بجای