نبیره فریدون یل کیقباد

که پیدا از او بود آئین داد

به ری در، همه جمع بودند شاد

که آرند زی بلخ لشکر چه باد

به پهلو زبان گفت جاماسپ شاد

به بانوی لهراسپ کای ماهزاد

بیامد به نزدیک گشتاسپ شاد

پیاده شد و پای او بوسه داد

شبی بود در خیمه آن ماه شاد

که مضراب دیو اندر آمد چو باد

بیامد بنزد فرانک چو باد

بکرد آفرین و زمین بوسه داد

بگفت این وزر کش برون کرد شاد

مر آن نامه را داد با شاه راد

دو هفته بدین کار بودند شاد

سیم هفته چون شد گه بامداد

بدست یکی بی بها شد بباد

مرا سرازین شد پر از کین و داد

بدو گفت که ای ریمن کج نهاد

ندارد دلت راستی هیچ یاد

جهان دیده دهقان چنین کرد یاد

که آن نامه زال پاکیزه زاد

سپه را سوی چین روان کرد شاد

به جمهور گفت آن زمان پاکزاد

سوار دگر نیز آمد چو باد

بدو گفت کای سکزی بدنژاد

فرستاد زی حصن روئین چه باد

بدان حصن شان بند بر پا نهاد

سر نامدارش به زانو نهاد

برخ چشمه خون ز رخ برگشاد

خم حلقه در حلق ترک اوفتاد

برانگیخت خورشید ابرش چو باد

بشد گرد گرگوی و گرگین چو باد

برآویخت با دیو تیره نژاد

ز باد افره ایزدی هیچ یاد

نکرد آن ستمکاره بد ژاد

از ایران به توران سپه سرنهاد

به شد شاه ترکان به مانند باد

فرستاده رفت و بیامد چو باد

سپهدار پاسخ چنین باز داد