بدین سان نهادش خداوند داد

بود تا بود هم بدین یک نهاد

زمادر چو تو زادی ای پاک زاد

زدشمن کس از ما نیاورد یاد

که بی رای دستان فرخ نژاد

نیارم سلیح خانه را در گشاد

تهمتن ز گفتار او گشت شاد

بپوشید در دم سلیح همچو باد

تهمتن به اسب اندر آمد چو باد

به لب حقه خاک را نقش داد

بیامد به نزد تهمتن چو باد

به دشنام قارن زبان برگشاد

گو گودل و گوسر و گونژاد

گو آهنین دل گو دل نهاد

نداریم ما نیز از این ننگ یاد

که فردا ز ما باج خواهد ستاد

بیاورد نزدیک رستم چو باد

تهمتن فرامرز نامش نهاد

دمان همچو آتش به تندی چو باد

خروشان چو شیری زبان برگشاد

به آواز گفتش که ای بدنژاد

که باشی چنین گفته آری به یاد

به سوگند بانو زبان برگشاد

که اینجا بود وعده بامداد

بشد رستم از دختر خویش شاد

به دل گفت زین سان که دارد به یاد

فراز یکی اسب تازی نژاد

گران تر ز کوه و سبک تر ز باد

بیامد رکاب پدر بوسه داد

به نزدیک او سر به پیشش نهاد

شما باز گویید نام و نژاد

به جنگ اندر آیید یا صلح و داد

چو بشنید پیران فرامرز راد

فرود آمد و خاک را بوسه داد

ابا همدمان باده نوشیم شاد

زکین گذشته نیاریم یاد

که از خانه خویش روباه شاد

برون شد یکی روز از بامداد

همان رستم و هم فرامرز راد

ابا نامداران دستان نژاد