همی بر شد آتش فرود آمد آب

همی گشت گرد زمین آفتاب

چنان دید روشن روانم به خواب

که رخشنده شمعی بر آمد ز آب

چو آمد به برج حَمَل آفتاب

جهان گشت با فرَ و آیین و آب

گذر کرد از آن پس به کشتی بر آب

ز کشور به کشور گرفتی شتاب

چو بان و چو کافور و چون مشک ناب

چو عود و چو عنبر چو روشن گلاب

بدو اندرون زعفران و گلاب

همان سالخورده می و مشک ناب

بدان تا گذر یابم از روی آب

به کشتی و زورق هم اندر شتاب

چو برداشت پرده ز پیش آفتاب

سپیده برآمد به پالود خواب

خروشی به زاری و چشمی پرآب

ز هر دام و دد برده آرام و خواب

زمین شد به کردار کشتی برآب

تو گفتی سوی غرق دارد شتاب

یکی جای دارد سر اندر سحاب

به چاره برآورده از قعر آب

نه دژ بود گفتی نه کشتی بر آب

یکی دود دیدی سراندر سحاب

پلنگش بدی کاشکی مام و باب

مگر سایه‌ای یافتی ز آفتاب

یکی کوه دیدم سر اندر سحاب

سپهری است گفتی ز خارا بر آب

نگه کرد تا مرغ برخاست ز آب

یکی تیره بنداخت اندر شتاب

نه ماند بر و بوم و نه مام و باب

شود پست رودابه با رودآب

نهنگ دژم بر کشیدی ز آب

به دم درکشیدی ز گردون عقاب

دوم روز چون چشمهٔ آفتاب

بجنبید و بیدار شد سر ز خواب

چو برزد زبانه ز کوه آفتاب

سر نامدران برآمد ز خواب

همی رند دستان گرفته شتاب

چو پرنده مرغ و چو کشتی برآب