به گله درون گرگ و چوپان به خواب

شب تیره نه تابش آفتاب

بهر فیل بر تختی از زر ناب

درخشنده تر از مه و آفتاب

بر افراز آن گر پریدی عقاب

شدی از تف خور همان دم کباب

که از دشمن ایمن بود گاه خواب

چنین تا برآمد ز که آفتاب

بیفکند خنجر ز کف کامیاب

تذروی برون شد ز چنگ عقاب

ببارید ارژنگ از دیده آب

بدو گفت ای پهلو کامیاب

چنین تا بیامد ز کوه آفتاب

بزد دزد شب راه سلطان بخواب

برافکند مرجانه از رخ نقاب

جهانجو رخی دید چون آفتاب

بدین گونه آمد سرکامیاب

نشستند با هم مه و آفتاب

دمش باز دارد زرفتار آب

به بندد ز افسون دم آفتاب

به پیش سپه آمد او با شتاب

بر شاه آمد بهنگام خواب

چو فردا کشد تیغ تیز آفتاب

غو کوس سازد تهی سر ز خواب

بدی تشنه برداشت چون سر ز خواب

بزد دست برداشت آن ظرف آب

یکی داستان زد به بچه عقاب

که ایمن ز دشمن مشو گاه خواب

دگر روز چون سرکشید آفتاب

تهی شد سرنامداران ز خواب

سنانها بدست سیاهان بتاب

نموده چو در شب ز گرد(و)ن شهاب

چو روز دگر سرکشید آفتاب

سر باج گیر اندر آمد ز خواب

رخی گشت پیدا بزیر نقاب

چنان چونکه از زیر ابر آفتاب

یکی دختری دید چون آفتاب

که گردد نمایان ز زیر نقاب

چو آمد به برج فلک آفتاب

سرهندی شب درآمد ز خواب