ور شود نیز وقتی آلوده

چه دهد دل به رنج بیهوده

در پناهش رعیت آسوده

ده به داد و دهش بیفزوده

هم زبانشان زفحش آموده

هم درونشان به خبث آلوده

گر پذیرند گشتی آسوده

ورنه انگار بوده نابوده

وانکه او بدگرست و آلوده

گشت در رنج راه فرسوده

سخنی کز تو گشت آلوده

گرچه نیکوست هست بیهوده

قدمش را ازل بپیموده

بودهٔ کلِّ کون و نابوده

فخر از آل صخره بربوده

رستخیزی بنقد بنموده

بگذر از گفتگوی بیهوده

تا شوی سال و ماه آسوده

شود از هر دماغی آلوده

باد چون گشت شهر پیموده

هرکه شد جان ز علمش آسوده

بوده دانست و دید نابوده

خرمن مشک توده بر توده

خوشه‌چینان ازو برآسوده

ای ز شهوت طغار آلوده

زیردست چهار زن بوده

راز دل هر دو بر تو بنموده

تو به غفلت زهر دو نشنوده

سایه یک دم درو نیاسوده

غول و خضرش سراب پیموده

بکن از خون دشمن آلوده

تیغهای نیام فرسوده

عالمی از عطاش آسوده

یافته هرچه در دلش بوده

عالم از فتویش بر آسوده

وز ضلالت جهان بیزدوده

از عدم بوده وز فنا سوده

در میان طمطراق بیهوده

راصد چرخ آبگون بوده

قطره تا قطره قطر پیموده