تا سمو سر برآورید از دشت

گشت زنگار گون همه لب کشت

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

تا پزند از سمو طعامک چاشت

زرع و ذرع از بهار شد چو بهشت

زرع کشتست و ذرع گوشهٔ کشت

باد و گردم نکرد زشتی هیچ

با دل من چرا شد ایدون زشت

زانکه خویی پلید کرد مرا

هر که را خو پلید ، هست پلشت

شاه غزنین چو نزد او بگذشت

چون دویزه بگردش اندر گشت

مرورا گشت گردن و سر و پشت

سر بسر کوفته بکاج و بمشت

سرد آهش چو زنگیانی زشت

که ببیزند خردۀ انگشت

زن برون کرد کولک از انگشت

کرد بر دوک و دوک ریسی پشت

دو رفیقند هر دو ناخوش و زشت

باز دارندت این و آن ز بهشت

بی تو گِل مسجدست و با تو کنشت

با تو دل دوزخ است و بی تو بهشت

علت رزق تو به خوب و به زشت

گریهٔ ابر نی و خندهٔ کِشت

راز خود چون ز روی داد به پشت

راز جلاد گشت و او را کُشت

هرچه بر من قضای تو بنوشت

همه نیکو بود نباشد زشت

سخن او برد ترا به بهشت

ادب او رهاندت ز کنشت

تا رهاند ترا ز دوزخ زشت

پس رساند به بوستان بهشت

همچو انگشت سوخته سر و پشت

گرددم پا و پنجه و انگشت

خون دل با دم وفا بسرشت

نیل را نامه بر سفال نوشت

عرضه کرده بر آن جمال و سرشت

هفتهٔ هفت روز هشت بهشت

لاجرم زان غذا و زان انگشت

دین بپرورد و کافران را کشت

رفت و زخمی چنان زدش بر پشت

که بدان زخم صعب مرد بکشت

دور دورند در نهاد و سرشت

باغیانش ز باغهای بهشت