آرزومند روی جانانم

برود زار زو همی جانم

آرزو را و درد دوری را

بجز از صبر چیست درمانم

همه چیزی همی توانم کرد

[...]

من که مسعود سعد سلمانم

در کف جود تو گروگانم

میزبانیست تازه روی سخات

من بر او عزیز مهمانم

به همه وقت بار شکر تو را

[...]

من که مسعود سعد سلمانم

زانچه گفتم همه پشیمانم

زانکه خواجه مرا خداوندست

خویشتن را غلام او دانم

به همه وقت شکر او گویم

[...]

لاجرم چون چنین گران جانم

ناخوش و ناترنگ و نادانم

من سخن گر همی نگردانم

وز طریقی دگر همی رانم

هیچ عیب اندرو نمی دانم

نکته ای زین سبب نمی رانم

به صفت گرچه نقش بی جانم

به نگاری و عاشقی مانم

گه چو عشاق جفت صد ماتم

گه چو معشوق جفت صد جانم

به دور نگم چو روی و موی نگار

[...]

بستهٔ بند و حبس ارکانم

پای برتر نهاد نتوانم

خود گرفتم که آن سخن دانم

کز عبارت نظیر حسانم

بی‌سبب رازقی یقین دانم

همه از تست نانم و جانم

من غلام گزیده مردانم

باد دایم فدایشان جانم

گفت ای پیر من سلیمانم

هر دو هستم نبیّ و سلطانم

من به عالم درون نمی‌دانم

دوستی زان همیشه حیرانم

گفت بد کردم و پشیمانم

زین سبب بد مخواه برجانم

سال تا سال از آن بُوَد نانم

تا نگویی که من تن‌آسانم

گفت بوبکر بنده فرمانم

باد برخی جان تو جانم

زادهٔ نثر تست برهانم

شکر این موهبت نکو دانم

بیش از این با تو گفت نتوانم

که نه من هدهد سلیمانم

که نه از دست اینم و آنم

من کنون دست راست سلطانم

گفت این نیز کرد نتوانم

مَلِکم بر جهان نه یزدانم