چون برون جست مرز از سوراخ

شد سموره بنزد او گستاخ

شاعر آری چنین بود گستاخ

که بگوید سخن به نظم فراخ

گاو باشد دلیل سالِ فراخ

به برِ پادشا شود گستاخ

خون دل چون جگر کند سوراخ

چه جهنم چه جمرهٔ طبّاخ

با کسی علم دین نگفت استاخ

زانکه دل تنگ بود و علم فراخ

عالمی بود همچو نوح استاخ

عالمی بود همچو روح فراخ

کرد خصمان برو جهان فراخ

تنگ همچون درونگه درواخ

عالمِ علم عالمیست فراخ

بخ بخ آنرا که شد درو گستاخ

خوب را از برای دستِ فراخ

جاودان شاخ شاخ ریزد شاخ

تنگی مطرحش به تیر دو شاخ

کرده بر شیر شرزه گور فراخ

چون فرو دید چار گوشهٔ کاخ

ساحتی دید چون بهشت فراخ

اژدها دیده باز کرده فراخ

کآمد از شست شاه تیرِ دو شاخ

سالی از دانه بر نرستن شاخ

تنگ شد دانه بر جهان فراخ

گفت کای میزبانِ زرین‌کاخ

جایگاهت خوش است و برگْ فراخ

مرغ امید بر نشست به شاخ

گشت میدان گفتگوی فراخ

به که با این درختِ عالی‌شاخ

نشود دستِ هرکسی گستاخ

به درختی سطبر و عالی‌شاخ

سبز و پاکیزه و بلند و فراخ

خوان زرین نهاده شد در کاخ

تنگ شد بارگه ز برگ فراخ

رنگ شفتالو از شمایل شاخ

کرده یاقوت سرخ و زرد فراخ

پیش آن صفه کیانی کاخ

رسته صندل بُنی بلند و فراخ