کرد بر خوان نبوت یک شب

دعوت گرسنه چشمان عرب

نخل قدسی و رطب تازه لبت

خسته از سنگ خسیسان رطب

سخن آنجا که زند لاف ادب

خامشی از زر صامت چه عجب

ور غرور تو به اصل است و نسب

شرف جد و کرم ورزی اب

مجرمی جایزه عفو طلب

تا زنی دست به دامان طرب

پس به الحاح و نیازی غالب

ساخت بر مرکب خویشش راکب

رو در آن کوه کن از موج عقب

پیش ازان کت گذرد موج ز لب

روز در بادیه می برد به شب

یک شبی زنده ای از حی عرب

جاهلانند همه جاه طلب

خویشتن را علما کرده لقب

نسبت ظلم به تو نیست ادب

ظلمت ماش دهد ظلم لقب

این سبق پیشه کن چه روز و چه شب

بی فغان زبان و جنبش لب

این چه چشمست و چه ابرو و چه لب

این چه قدست و چه رفتار عجب

این چه خطست و چه خالست و چه حسن

این چه تمکین چه جا و چه ادب

هر یکی از دگری شیرین تر

[...]

آه ازین فرقه مشروطه طلب

اف بر این مردم بی نام و نسب

نام مشروطه از ایشان شده زشت

جان خلق آمده از غصه بلب

گلشن دین را صرصر باشند

[...]

مطرب عشق بگلبانگ طرب

خواند این نغمه بصد شور و شغب

با خود آورده ز کالای حلب

شیشهائی همه با نقش ذهب

کارشان بود بآیین عرب

کشتن مردم و تاراج سلب

حرب افتاد به دشتی که عرب

دشت ذات الاثلش داد لقب

غیر وهمیم نیاید به‌نظر

غم و شادی‌ خوش‌ و ناخوش ‌بد و خوب

نه شبم رام و نه روزم پیروز

منزوی روز و دل اندر وا شب

چون شود شب‌ بخروشم‌ تا روز

چون شود روز بنالم تا شب