گر نه بدبختمی، مراکه فگند؟

به یکی جاف جاف زود غرس

او مرا پیش شیر بپسندد

من نتاوم برو نشسته مگس

گرچه نامردم است، مهر و وفاش

[...]

گرچه نامردمست آن ناکس

نشود سیر ازو دلم یرگس

گفتم این و گریختم ز عسس

شاه شطرنج را نگیرد کس

بر وفات محمد علوی

خواستم زد به شعر یک دو نفس

باز گفتم که در جهان پس ازین

زشت باشد که شعر گوید کس

برتر از دست خود نخواهد کس

عیب او این توان نهادن و بس

زین همه زخم و چوب بند و جرس

غرض او بر آش باشد و بس

گر نبودی گریز پای و دنس

بزم ها را چو او نبودی کس

نه از او زاد کس‌، نه او از کس

«‌قل هو الله‌» دلیل و حجت بس

که مرا اندرین سرای هوس

جز هنر نیست یار و مونس‌ کس

نفس‌، بس کافرست اینت بس‌!

گر شدی تابعش زهی ناکس‌!

عاشق خورد و خواب و پوشش بس

تابع شهوت و هوا و هوس

سوی حق شاهراه نفس و نَفَس

آینهٔ دل زدودن آمد و بس

یکی از جهل گفته قعد و جلس

بسته بر گردن از خیال جرس

از پیِ حفظ مال و نفس و نفس

او ترا بس تو کرده‌ای زو بس

ماند عالم پر از هوا و هوس

گشت بازار پر عوان و عسس

چه کند طرقوی مشتی خس

طرقو گوی نور خویشش بس

تا مگر بر خلاف نفس نَفَس

بتوانم زدن ز بیم عسس

تا بدانی حق از هوا و هوس

کین همه هیچ نیست زی تو و بس

زان در این عالم فریب و هوس

واندرین صدهزار ساله قفس

هست معلوم بی هوا و هوس

کان همه هیچ نیست بی تو و بس