مرد درویش را خدای عزیز

اندرین لافگاه بی‌تمییز

آدمی شد به میز عقل عزیز

نبود پای میز را تمییز

ور فقیهی ولیک شورانگیز

دیو خیزی به روز رستاخیز

تیز را باز دار در دهلیز

زانکه غمّاز روده باشد تیز

کم خوری ذهن و فطنت و تمییز

پرخوری تخم خواب و آلت تیز

صحّت تن بودت در پرهیز

از سرِ امتلا سبک برخیز

که گریبان چو دامن و تیریز

عطسه و خوی گرفت و سرفه و تیز

از پی نقشهای جان‌آویز

اختران نقش‌بند و رنگ‌آمیز

زان سیرهای یزدگرد عزیز

که شد از بخت بد همه ناچیز

زده مار فلک ترا به ستیز

هست پیسه رسن ازو بگریز

با هوا خود به نیک و بد میامیز

چون بیامیختی سبک بگریز

تو و من گمرهیست زو پرهیز

در من و تو به ابلهی ماویز

با نفایه و سره به خفت و به خیز

نه درآمیز چُست و نه بگریز

ورنه از معرض سخن برخیز

چون زنان زین چنین سخن بگریز

بهر آن کرد پادشات عزیز

تا کنی نان و آب کو و کمیز

یک زمان از نهاد خود برخیز

در رکاب محمّدی آویز

هر زمان این فلک ز بهر ستیز

زین زمین گویدت که خیز و گریز

دانه چون مرغ خورد شد ناچیز

وآنچه بر دل نهاده شد چون تیز

بلبلی را که چرخ کرد عزیز

قفس ریش دشمنش پر تیز

کس مبیناد تا به رستاخیز

آنچه شیرویه کرد با پرویز