کبک باشد به هر سبیل مفید

نیست بر قول اوستاد مزید

ای دو بر زعم تو مراد و مرید

دویی از عقل دان نه از توحید

هرکسی آنقدر که دست رسید

پیش مهتر کشید و سر نکشید

مردِ دانا چو این سخن بشنید

جامه بر تن ز وجد آن بدرید

زود مرد جرایحی چو بدید

گفت باید به تیغ باز برید

بوریا پاره‌ای فکنده بدید

جوهره بوریا سبک برچید

گر کنی ضایع آن در توحید

شوی از مفلسی ز مایه فرید

اندران گیسوی سیاه و سپید

دوخته عقل کیسه‌های امید

مهرش ادریس را بداده نوید

لطفش ابلیس را نکرده نُمید

جان که آن روی را نخواهد دید

نیست جان بلکه پارگین پلید

جان روحانیان دل تو بدید

دیده بر سر نهاد و پیش کشید

او ز من حالها همی پرسید

من همی شرح دادم آنچه بدید

او برفت و بدید آنچه بدید

گفت با حق سخن جواب شنید

لفظ سیّد چو در زمان بشنید

در شب داج راه راست بدید

سعدِ وقّاص لفظ او بشنید

وان کمینگاه کفر جمله بدید

گاه با عمر کرده نقص پدید

چون به حیدر رسید خود نرسید

آن جهان را بر این جهان بگزید

زانکه خود نیک بود نیکی دید

هرگز از خشم هیچ سر نبرید

جز به فرمان حسام بر نکشید

هم مبرّز به علم بیم و امید

هم مبارز چو شیر و چون خورشید

صخره چون زخم تیغ دستش دید

جان به ساعت ز جسم او برمید