رخم از رنگ تست ریشیده

دلم از زلف تست پیچیده

این یکی کافر و پسندیده

وین مسلمان ولی نکوهیده

از همه چیزهای بگزیده

هست جهدالمقل پسندیده

جان عاقل جهان بدو دیده

زانش بر جان خویش بگزیده

آل یاسین شرف بدو دیده

ایزد او را به علم بگزیده

بحرِ علم اندرو بجوشیده

چاه را به ز مستمع دیده

ذاتِ باری از آن ستم دیده

تاش نادیده ناپرستیده

وان تن سر به خاک غلطیده

تن بی‌سر بسی بد افتیده

فاطمه روی را خراشیده

خون بباریده بی‌حد از دیده

یک به یک کرده را جزا دیده

وز شفیعان طمع تو ببریده

تو در اسلام زاده و دیده

تلخی کفر هیچ نچشیده

ای بسا رنگهای او دیده

پس غرورش به جهل بخریده

ای خدایت به پادشاهی خلق

از ازل تا ابد پسندیده

ابد از کشتزار مدت تو

خوشهٔ عمر جاودان چیده

آبروی خدایگانی تو

[...]

پیش هیچ آفریده ندریده

پردهٔ راز آن پسندیده

باز مخمور عشق را می ده

چون مدامم دهی، پیاپی ده

خوش بود فرش تن نور دیده

خوش بود مرغ جان بپریده

جان نادیده خسیس شده

جان دیده رسیده در دیده

جان زرین و جان سنگین را

[...]

چون نشد آن شنیده شان دیده

گنج طاعت بماند پوشیده

سنگ سرمه چراست بگزیده

زانکه شد قوت نور هر دیده

لیک فنی که باشد از دیده

همچو آن تیز بین بگزیده

ای مرا هم چو دیده نادیده

دیده بسیار خوش‌تر از دیده

گر چه نادیده هم چو دیده تویی

کی بود هم چو دیده نادیده

غایتِ حدِّ حسن می‌دانی

[...]