راه مدین نرفته پیش شُعَیب

چند گردی به گرد پردهٔ غیب

آدمی را مدار خوار که غیب

جوهری شد میان رشتهٔ عیب

منتجب کی شود به علم قریب

جز به بطن خفیف و قلب رقیب

چون سرابیست آز تشنه فریب

همچو سیلیست آز رخ بنشیب

شاه زاده‌ست آدمی و نسیب

نبود هیچ بی‌رقیب و ادیب

برگرفت و نهاد اندر جیب

زان گرفتنش هیچ نامد عیب

از فرازش نبرده سوی نشیب

مگر این گنده پیر غرچه فریب

جان او را برای عالم غیب

کرده خالی ز رسم و سیرت عیب

جان در آن صورت بدیع و عجیب

از سرِ صنعتی لطیف و غریب

جهد کردم که در چنین ترکیب

باشد آرایشی ز نقش غریب

روزکی چند صبر کن به شکیب

شاه را گو بکشتمش به فریب

دادم اندیشه را به صبر فریب

تا شکیبد‌، دلم نداد شکیب

آن همه رنگهای دیده فریب

دور گشت از بساط زینت و زیب

خوان نهادند باز بر ترتیب

بیش از اندازه خوردهای غریب

منجنیقی بود به زیور و زیب

خانه‌ویران‌کن عیال‌فریب

با چنان زلف و خالِ دیده‌فریب

هیچ دل را نبود جای شکیب

به مدارایِ هیچکس مَفْریب

از مراعات هر کسی بِشْکیب

برد آواز‌شان ز راه فریب

هم ز ماهان و هم ز ماه شکیب

وز کلیچه هزار جنس غریب

پرورش یافته به روغن و طیب

مغز ما را ز طیب هست نصیب

طیبتی نیز خوش بود با طیب