شیر خصمی مسلّط و مغرور

که بُوَد کارش از مجامله دور

که کجا رفت خواهی ای دل کور

منش گویم خموش تا لب گور

کعبهٔ دل ز حق شده منظور

همّت سگ بر استخوان مقصور

می‌کند بر تو عرضه حور و قصور

تو به دنیا و زینتش مغرور

ای خداوند کردگار غفور

بنده را از درت مگردان دور

همه زی اوست بازگشت دهور

در نُبی خوانده‌ای تصیرالامور

سرِّ آهش ندارد ایچ صبور

پی او در نیابد ایچ غیور

همه هستند و از همه همه دور

در نُبی خوانده‌ای تصیرالامور

بلکه از مادرِ سنین و شهور

خود کمر بسته زاده‌اند چو مور

هرکرا نیست چشم عبرت کور

نبود همچو مرغ و وحش و ستور

پاک رو زین سرای پر شر و شور

ورنه گردی به زیر پای ستور

حرفها بال روح و پردهٔ نور

نقطه‌ها خال مُشک بر رخ حور

عالمی پر سباع و دیو و ستور

صد هزاران ره و چه و همه کور

کی شد ادراکش از بلندی نور

از زجاجی و از جلیدی دور

برگرفته ز عرش پردهٔ نور

بر دهان مانده نای خواجهٔ صور

متحلی کن از برای سرور

دو جهان را چو گوش و گردن حور

زهره بر وی نشانده از پی نور

زینت و خلق و ظرف و ذوق و سرور

جد صدقش به گوش مرد و ستور

کرده آواز غول را پی گور

حیلت کافران بدید از دور

از فراست بدان دل پر نور

چشم افعی چو کرد علّت کور

پیش چشمش چه زمرد و چه بلور