بشماری بریدن از کِه و مِه

گر ز من پرسی از بدان همه به

تو ز میراث ربعی او را ده

فحلی آور ورا سبک مسته

دیو در مشک او دمیده فره

تا ز خود سوی خود شده فربه

راست گفت آنکه برگشاد گره

بسته‌گیری به خوی نیکو به

دزد اینند زیرک و ابله

چون دبیران ز نقش بسم‌اللّٰه

آب نیکو بود روان در ده

لیک در ریگ نا روانی به

بر سر چار کوه دین بر نه

بازخوان جمله را به جدّ برجه

قدر من کم کند عدو گه گاه

چون دبیران ز نقش بسم‌اللّٰه

خاصه سست و ضعیفم و واله

چون دل نافه و تن ناقه

چون نباشد بر اوج گردون مه

پس عُطارد همیشه تنها به

نوح را گرچه عمر داد اله

اندرین خاک نهصد و پنجاه

هرکه بشنید بخ بخ او را به

وانکه نشنید خیره ما را چه

اسمعه ممّن قاله تزدد به

شعفا فطیب الورد من اغصانه‌

بندها را چنین گشای گره

تا نیوشنده بر تو گوید زه

پیش از آن کت برون کنند ز ده

رخت بر گاو و بار بر خر نه

دو هوایی اگر نورزی به

سه طلاق خیال فاسد ده

متاله روان راه اله

به مویزی جهان برند از راه

از قضای خدا و صنع اله

می‌گذشت او به راه خود ناگاه

ای زاحسانت آز آواره

وی زانعامت آرزو زاده

بانگ یوزت به ببر بیم دهد

پاست از بیخ برکند باره

سرو سرور سوار سروآسا

[...]

کس نیاید به خانه درویش

که خراج زمین و باغ بده

یا به تشویش و غصه راضی باش

یا جگربند پیش زاغ بنه