هیچ وقتی نماز می نکنم

گرد طاعات و ذکر می نتنم

گفت او در جواب پس چکنم

چاره چبود مرا چه حیله تنم

قدر فهم شماست این سخنم

ورنه از حال او چو شرح کنم

گفت ای خواجه هر چه هست منم

راست بشنو قبول کن سخنم

بسته خاطر به کار خویشتنم

بیش ازین نیست فرصت سخنم

طعنه بر شعر هم به شعر زنم

قیمت و قدر آن بدو شکنم

ای خدا دل گرفت ازین سخنم

چند بیهوده گفت و گوی کنم

بربایی چنان ز خویشتنم

که نیابم ز خود خبر که منم

پس همان به که حیله‌ای بکنم

شاه را از گدا جدا فگنم

از نفس‌های گرم سوخت تنم

کو اجل تا دگر نفس نزنم

در خراسان و در عراق منم

که نباشد عدیل در سخنم

تا نباشد بلندی سخنم

دست بر دامنش چگونه زنم

گفت یاری، حزین بی دل را

خلق را در فساد می بینم

همه مست شراب کبر و حسد

همه غرق عناد می ببنم

وه چه آمد چه شد که نیکان را

[...]

سوزد از تاب تب هماره تنم

گونی از آتش است پیرهنم

که ببخشید چرک و شوخگنم

همچنین چرگن است پیرهنم

من که دیرینه خادم وطنم

پادشاه ممالک سخنم