جسم فربه مکن به لقمهٔ خوش

کاسب فربه چو شد شود سرکش

شاهد ابله و رقیب بهش

می شیرین و میزبان ترش

راد مردی گزین تو با دل خوش

همچو سفله مباش خواری کش

تا بنگذشت عاقل از آتش

کی برآید ز جانش خندهٔ خوش

گفتمش تکیه جای باشد خوش

گفت آن را که رشته شد ز آتش

ای سنایی سخن دراز مکش

کوتهی به نمک ز دیگ بچش

چون شود دهر با تو یک دم خوش

چون جهد ناگه از خیار آتش

گرچه هستی کنون ز غفلت خوش

سرنگون در فتی در آن آتش

نیک داند زمانه ناخوش و خوش

ناقد چوب و عود دان آتش

کشتی از آب ساخته مفرش

اسب او کشتیست دریاکش

بهر بازوش از خط تقدیس

ظفر و فتح گشته حرز نبیش

فتنه را آب ریخت بر آتش

زان کُه اوبار مار دریا کش

تشنه جانان ز حلق خنجر چش

دیده جویان ز چشم پیکان‌کش

تا دل شحنه بر تو گردد خوش

ورنه اندر زند به جانت آتش

کز پی نظم این گلین مفرش

بَرِ بادست و پای آب آتش

یافت شاهی کنیزکی دلکش

شاه را آن کنیزک آمد خوش

ملک چون بوستان نخندد خوش

تا نگرید سنان چون آتش

نحس کیوان به تیغ اعدا کش

بستان سعد کنش چون زاوش

گر چنینی برستی از آتش

ورنه‌ای باد روزگارت خوش

در ره شاکری فریشته وش

راست محنت کن است و محنت کش